Lloyd Jones, al meer dan 40 jaar een persoonlijke vriend van Charlie Musselwhite, heeft eindelijk een nieuwe cd,"Tennessee Run". Dit  is de opvolger van het acht jaar verschenen "Doin’ What It Takes" (2012), maar wel zijn debuut voor het VizzTone label. Ik leerde de muziek van Jones kennen met de cd "Triple Trouble" een van mijn favoriete cd's uit 2003, waarop hij samen met niemand minder dan Jimmy Hall en Tommy Castro een soort super triumviraat vormde. Hij was, in feite een beetje onterecht, de minst bekende van dat drietal, want hij is niet alleen een voortreffelijk gitarist, ook als zanger is hij onovertroffen. Zijn stem doet me voortdurend denken aan die van Delbert McClinton, die nu als 'special guest' samen met Teresa James op deze nieuwe plaat te horen zijn. Dit nieuwe album is zelfs geïnspireerd door de Delbert McClinton "Sandy Beaches" Cruises en naast deze grote namen is er ook toetsenist Kevin McKendree die ook de producer van deze plaat is waarvan de opnames gebeurden in het Tennesse Rock House.

De man die dus al vele jaren actief is in de muziekwereld en halfweg de jaren 70 zijn debuut "Small Potatoes" uitbracht, heeft inmiddels wat platen uitgebracht (eigen veelgeprezen albums met originele nummers van Gatemouth Brown, CoCo Montoya, Joe Louis Walker en Curtis Salgado) en heeft gespeeld met de groten der aarde. Er zijn niet veel meer die kunnen zeggen dat ze met blues helden als Earl King, Big Mama Thorton, Charlie Musselwhite en Albert Collins op het podium hebben gestaan, maar  Lloyd Jones deed het. Ondertussen heeft Jones door het hele land en over de hele wereld gereisd tot hij in Tennessee aankwam, zich daar ook vestigde,  en dit resulteerde in 14 boeiende tracks op dit nieuwe album. Op "Tennessee Run" schotelen Jones  en zijn soepel spelende band de luisteraar een heerlijke mix van blues, jazz, soul, funk en rock, zeg maar heerlijke New Orleans blues voor.   Muziekliefhebbers die op zoek zijn naar vernieuwing kunnen deze plaat maar het best laten liggen, maar muziekliefhebbers met een zwak voor subliem gespeelde muziek met invloeden uit de bovengenoemde genres en een voorkeur voor muzikale tradities, krijgen met "Tennessee Run" een heerlijke plaat in handen.

Lloyd Jones mag inmiddels 70 zijn, maar heeft een stem die verrassend soepel klinkt. Natuurlijk zit er inmiddels wel wat gruis op de stembanden van deze in Portland, Oregon geboren artiest, maar dat maakt zijn stem eigenlijk alleen maar mooier. Het is een stem die zich soepel beweegt tussen genres en meerdere kanten op kan, waardoor zowel ingetogen songs als "A True Love Never Dies" en wat stevigere bluesy songs als de funky opener "You Got Me Good" en het daarop volgende, het als een rockende McClinton gebrachte "Me & You", zich al even soepel om de stem van Jones heen bewegen. In de songs als "I Wish I Could Remember Loving You" met Teresa James en "Everybody's Somebody's Fool" met Delbert McClinton, is de vocale bijdrage van deze artiesten van een bijna even groot belang. De band die bestaat uit ouwe rotten speelt zo makkelijk en veelzijdig als Lloyd Jones zingt, wat van "Tennessee Run" een heerlijk ontspannen plaat maakt. Zeker aan het einde van de dag is de muziek van Lloyd Jones een oase van rust, maar vergeet niet om te luisteren naar de geweldige en geïnspireerde wijze waarop Jones en zijn band muziek maken. Let op het geweldige orgeltje van  Kevin McKendree, de stuwende blazers, het prachtige gitaarspel en de fantastische stem van Lloyd Jones.

Lloyd Jones heeft dan ook met "Tennessee Run" een fraai nieuw album gemaakt, met niet alleen trekjes van Delbert McClinton. Dat betekent veelzijdig, veel verschillende stijlen vertolkend, gewoon vakkundig en met plezier gemaakt. De info van VizzTone bij het album spreekt van "The Swampified American Roots Music of Lloyd Jones has traveled across the country throughout Europe and around the world before landing knee-deep into the heart and soul of Tennessee, for his latest triumph, Tennessee Run".... Uiteraard hebben we dit allemaal al eens eerder gehoord maar als het door een meesterlijke stylist en blijkbaar onverslijtbare survivor als Lloyd Jones uitgevoerd wordt klinkt het net iets beter. Het afgelopen jaar is vaak gesproken over muzikanten op leeftijd die hun laatste kunstje afleveren, maar deze Lloyd Jones klinkt op zijn 70e nog als een jonge god.  Lloyd Jones is back in town, een bezoek aan de podia dringt zich op.